Melvin van Huet Lindeman

Melvin van Huet Lindeman

Vaarwel, duffe stal!


Foto’s van opa’s en oma’s met kleinkinderen, jijzelf met een geliefde; de meeste foto’s bevatten lachende mensen, kinderen met hun grootouders en verschillende generaties arm in arm. Op het strand, in de huiskamer of het ziekenhuis, mensen poseren of zijn juist vastgelegd in een onbewaakt moment. Allemaal zijn het kleine momentjes die deel uitmaken van een herinnering.  

Maar als wij diezelfde foto later nog een keer zien, vasthouden of terugzoeken, missen we vaak dat magische moment. Wat gebeurde er voordat die foto werd genomen, wat was er na die tijd? Foto’s zijn in mijn ogen een fragment in de tijd, niet meer dan een stukje van een herinnering. Een specifiek moment dat is vastgelegd als een film die op pauze wordt gezet. Maar wat weten we nog echt van dat moment, van dat gevoel? Is onze herinnering niet slechts een reflectie van de waarheid die we terug proberen te vinden in een foto?  

In deze werken probeer ik te spelen met het fragmentarische aspect van foto’s en tijd, door een combinatie te maken van hedendaagse fotografie en foto’s van vroeger. Van de 'oude' foto’s zijn alleen kleine fragmenten zichtbaar maar over het totaalbeeld van deze foto’s kunnen we alleen speculeren.  

Back to list
Share