Dagmar Moonen

Ik moet nog veel leren. Voor mij is vakmanschap de basis. Het liefst bekijk ik de wereld met ambachtelijke ogen. Dat betekent voor mij werken met je handen en via de handen je hart en hoofd erbij betrekken. Handen brengen je eigen energie over en zo ontstaat iets dat bezield is. Wat je op die manier maakt is het waard gekoesterd te worden.

Mijn inspiratie vind ik in de levensverhalen van mensen, die van dichtbij gezien vaak heel rijk zijn. Kinderboekenschrijver Paul Biegel brengt mijn wereldvisie op weelderige manier tot uiting. Hij omschrijft binnenwerelden met nieuwe woorden in een nieuwe taal en laat zich niet beperken tot wat al bestaat, maar geeft de wereld zelf vorm.

Ooit wil ik een eigen werkplaats, waarin ik nieuwe ruimte kan scheppen. Een plaats vol aandacht, openheid, warmte en groei, waar mensen elkaar helpen zonder iets terug te verwachten, en het dan juist in duizendvoud krijgen.

*

Ik heb gewerkt met hout en was, omdat deze natuurlijke materialen geen afleiding bieden en alleen de kern laten zien: het pure, het echte. Was heeft de eigenschap licht diffuus door te laten, zonder vormen te laten zien. Het vult de wereld niet voor je in, maar geeft je gelegenheid die te vormen zoals je wilt. Hout brengt als warm en veilig materiaal leven in het geheel.

Mijn eindwerk gaat over openheid, groei en warmte. Een ruimte waarin mensen hun kleine binnenwereld kunnen laten groeien en aansterken, zodat ze krachtiger worden en onbeschroomd naar buiten durven treden, de grote wereld in. Zij kunnen hun kracht dan weer doorgeven aan anderen.

* Ik geef mijn werk geen titel, omdat woorden de blik van mensen kunnen beperken en ik juist een ruim en open denken teweeg wil brengen.