Tess Beemster

Seconden duren uren

Momenten van angst lijken soms oneindig lang te duren. Er gaan allerlei gedachten door je hoofd en je kunt er maar niet aan ontsnappen. Het lijkt alsof alles om je heen even niet meer meedoet en je de enige persoon op de wereld bent.  
 
Maar je omgeving staat niet stil. De regen tikt nog steeds tegen de ruiten en de wind raast nog steeds door de bomen. De wijzers van de klok tikken gewoon door.
 
Een tijd lang heb ik tijdens angstaanvallen geprobeerd mijn focus te verleggen naar de dingen om mij heen. In eerste instantie deed ik dit als afleiding, maar na een tijdje begon ik in te zien dat de dingen om me heen maken wie ik ben. Deze elementen uit mijn omgeving zijn omgezet naar intieme, collageachtige tekeningen die samen een soort dagboek van mezelf vormen. Seconden van angst zijn omgezet naar tijdloze tekeningen.  
 
Kan ik mezelf nog herkennen in mijn tekeningen? En in hoeverre kan iemand anders dit?