Annigje Peters

Scél lem dúib – hier is mijn verhaal

Ik ben zelfstandig filmmaker en fotograaf. Mijn werk is vaak vrij abstract en komt voor uit conceptueel onderzoek. Ik hou ervan om met mijn camera aan de slag te gaan en lekker vrij en experimenteel te werken. Het maken van beeld helpt me namelijk om vage, abstracte ideeën te concretiseren. Daarnaast werk ik op het Pleysier College als docent beeldende vorming. Dit is een school voor speciaal onderwijs - cluster 4. Ik vind het mooi om met mijn lessen de leerlingen uit te dagen om een stapje verder te denken. Dat uit zich bij de ene leerling in het doorbreken van faalangst, bij een ander in het een keertje hebben van een positieve schoolervaring en bij weer een ander gaat het juist over het omzetten van ideeën naar beeld. Differentiatie is het belangrijkste woord in mijn lespraktijk. Ik geniet ervan om te zien hoe elke leerling op zijn eigen manier aan het groeien is.  

Over mijn afstudeeronderzoek:

Tijdens de lessen kunstgeschiedenis die ik geef viel het me op dat mijn leerlingen ervan overtuigd zijn dat het de hele menselijke geschiedenis alleen maar kommer en kwel was voor vrouwen, op de laatste, pakweg, vijftig jaar na. Dat is onzin natuurlijk, maar als je naar het curriculum van Kunst Algemeen (KuA) en geschiedenis kijkt is het niet zo gek dat mijn leerlingen dat denken. Het lijkt wel of er bewust alleen perioden worden behandeld waarin het maatschappelijke ideaal was dat vrouwen onderdrukt werden. Toen ik hier met mijn leerlingen over sprak, kwamen we tot de conclusie dat dit erg raar is. Wij vrouwen zijn zeker niet op ons bekkie gevallen, het klinkt vreemd dat we duizenden jaren braaf ons mondje zouden hebben gehouden.  

Daarom heb ik in mijn afstudeeronderzoek een literatuuronderzoek gedaan naar de invloed van powervrouwen in de geschiedenis op de kunstperiodes die in het curriculum van KuA zijn opgenomen. Via wat omzwervingen ben ik bij de Keltische literaire mythologie en geschiedenis uitgekomen. Die zitten beiden stampvol met coole vrouwen. Van de legendarische Aìfe, die in het gevecht Cú Chulainn (de belangrijkste held uit de Keltische Mythologie) zijn zwaard in honderden stukken breekt. Of de historische koningin Onomaris. Zij leidde nadat geen van de mannen het lef had om de leiding te pakken, haar stam de Donau over, waar ze vervolgens de lokale bevolking overwon om zelfstandig over het gebied te heersen. Of koningin Medb, die met zeven mannelijke lovers tegelijk trouwde, maar toch helemaal zelfstandig en eervol heerste over een groot deel van wat nu Ierland is.  

Al met al een stuk spannender dan de Daphnes, Eurydice’s en de Medusa’s waar we nu in de kunstgeschiedenislessen mee doodgegooid worden.