Suze Giesbergen

De kapel van gedachtes

Wie ben ik? En wie ben jij? Ik heb het niet over namen, gezichten, hoe je jezelf voorstelt of de lijst met persoonlijkheidseigenschappen die je wel eens hebt opgeschreven. Wie je bent, is hoe je denkt. Iedereen denkt anders, geen paar hersenen is hetzelfde. Je associaties en ideeën maken onderdeel uit van je identiteit, ze sturen je gedrag, ze vormen je gedachten. Maar die gedachten, hoe zien die er dan uit? Hebben gedachten een vorm? Net zo vluchtig verdwijnen ze als dat ze gekomen zijn en niemand staat er ooit bij stil. Dat is precies waar mijn nieuwsgierigheid geprikkeld wordt; het on(be)grijpelijke van gedachten. Ik vind het verwonderend. Het feit dat wij als mensen gedachten hebben zou verheerlijkt moeten worden. Het zou zelfs aanbeden moeten worden.  

Ik ben de monnik van mijn eigen kapel en ik bid voor wie wij zijn, hoe wij denken, hoe we associëren en hoe onze ideeën ontstaan. Ik bid voor kleuren en woorden en beelden die alleen in jouw hersenpan bestaan. Ik bid voor de uniekheid van mijn en jouw hersenen.