REFLECTIE

Atelier dit jaar heb ik op een hobbelende weg bewandeld. Alhoewel ik wel al gelijk wist waar ik me in wilde verdiepen, bleek het uiteindelijk werk nog een hele zoektocht. Voor mijn scriptie dook ik volledig in het thema melancholie, ook voor mijn beeldend werk kon ik me daar niet vanaf houden. Door mijn stage bij Mister Motley heb ik het hele halfjaar geschreven. Ik ben zelf als klein kind altijd al bezig geweest met schrijven en merk nu dat het echt iets is waar ik verder mee wil. Het hele jaar lang ben ik voor atelier wezen schrijven en was ik opzoek naar de beste manier op deze geschreven teksten een podium te geven. 

Voor de tussentijdse beoordeling richtte ik me ook nog heel erg op tekeningen bij de teksten maar ik merkte al snel dat ik dat niet meer voelde. Mijn onderwerp veranderde langzaam van ‘onderweg zijn’ naar ‘melancholie’ en daardoor voelden de tekeningen die ik maakte van foto’s van mijn reizen niet meer juist. Daarbij voegde het ook niet meer iets toe aan de teksten. 

Ik wilde een overvloed aan woorden, ik wilde minimalistisch maar overweldigend, ik wilde bombastisch maar structuur, ik wilde mezelf wanen in woord en taal. 

Allereerst begon ik met ideeën over werken met de beamer. Ik wilde verschillende lagen toevoegen aan het werk en zo met teksten in de ruimte spelen. Na gesprekken kwam naar voren dat dat overbodig is. Ik spreek zelf altijd over mijn werk waarin de tekst centraal staat. Met extra lagen haal ik de aandacht weg vanwaar het daadwerkelijk om gaat. 

Ik wilde de woorden niet klein houden, maar ze een podium geven. Ze duidelijk leesbaar laten. Woorden spreken voor zich en daarmee zie ik het geschreven woord als kunst. Belangrijk vond ik om mijn werk ruimtelijk te maken, de teksten staan hoog boven je, je kan er omheen lopen, het heeft iets overweldigends maar strak en minimalistisch. 

Als laatste is het belangrijk voor mij dat mijn werk handwerk is. Zo heb ik alle woorden zelf opgeschreven en zitten er uiteindelijk 45 markerstiften in dit werk. Het zijn rollen van 10 meter lang bij 157 breed. Ik vind handwerk van belang, omdat dit een thema is wat zo dichtbij mijn hart ligt, dat ik mezelf er ook echt in wil onderdompelen. Dit is mijn werk, naar mijn hand en niet die van een printer. Het is persoonlijk, gevoelig en daar doe je moeite voor. Ik wil moeite doen voor mijn kunst, er geduld voor hebben en er zogezegd bijna uitgeput van raken. Naast dit gegeven ben ik vaak klaar met computers, ik wil met mijn handen werken en vind de zichtbaarheid van moeite en handwerk waarde hebben. 

HEIMWEE NAAR WAT NIET MEER IS, 2020

Fabriano tekenpapier 120 gr., 10 m x 1,57 m, markerstift

ARTIST STATEMENT

Als kunstenaar vormt de zuiverheid van het bestaan, escapisme, reizen en melancholie de basis van mijn werk. Zo ontstaat mijn werk vanuit een fascinatie en verlangen om constant in beweging te willen zijn, beheerst te willen worden door de vloedgolf van het zijn. Reizen gaat niet om de bestemming, maar om het gevoel dat het oproept. Mijn werk focust zich op op het weemoedige gevoel waarmee men vervolgens achterblijft. Het besef van onze sterfelijkheid, de realisatie dat alles per definitie tijdelijk is, en het verdriet van achteraf vormt een bittere, mysterieuze emotie die ons plotseling overvat, waardoor er een complete stemming van treurnis of zwartgalligheid over ons heen valt. Leven in weemoed. De melancholicus ondergaat geen verdriet, hij of zij wordt het verdriet. Mijn voorbarige melancholie, onvervuld verlangen, heimwee naar wat niet meer is en verheugenis worden vastgelegd door middel van woorden, foto’s, fragmenten en vergeten herinneringen. Dit uit zich in intrigerende, mysterieuze werken op papier of canvas: tekeningen, collages, teksten, schijnbetekenissen, brokstukken, onvolkomenheden en dierbare herinneringen aan wat verloren is gegaan. 

image
image

WE VERTROUWEN ER MAAR OP DAT DE TIJD ALLES IS, EN IK VIND DAT NIET TE VERTROUWEN. 

DE MOOIER GEMAAKTE HERINNERING SLAAT ME WAPPEREND IN HET GEZICHT.