Van onze verwekking tot onze dood en van metropool tot natuurgebied: bijna alles wat we ervaren wordt gevormd door technologische ontwikkelingen. In de expositie Digital Arts (Un)plugged tonen achttien 3e jaars studenten hoe zij hun rol hierin zien; als kunstenaar en kunsteducator. Zo wordt het elastische begrip gender onder de loep genomen en maakt digitale fabricage de overeenkomsten tussen de verschillende geslachtsorganen zichtbaar. Codes scheppen nieuwe architectonische werelden of plaatsen juist de fouten in de onze op een voetstuk. Maar ook wordt de jongste en oudste generatie tegenover elkaar gezet om te reflecteren op de ontwikkelingen die achter ons liggen en te fantaseren over wat er nog komen gaat. De uiteenlopende projecten laten zien dat er meerdere manieren zijn om om te gaan met deze, nog steeds, snel veranderende wereld.

De minor 'Digital Arts' van Breitner & ArtechLAB werd in januari 2023 afgesloten met een expositie in NDSM-Fuse. De film van de expositie werd gemaakt door Olivier Jansen.

Futuristic Renaissance is een werk waarbij ik collages heb gemaakt samen met de computer, door middel van een code. Op deze manier onderzoek ik hoe de wereld eruit kan zien als alle bouwstijlen en de esthetiek hiervan met elkaar samen zouden komen.

De technologie zorgt ervoor dat ik het element toeval kan toevoegen, waardoor ik een stukje controle over mogelijke toekomsten uit handen geef. Om de nieuwe architectuur in mijn collages tot leven te laten komen, gebruik ik de lasercutter.

Wat maakt een vulva vrouwelijk? Is het de labia minora of de labia majora, is het de uretha, is het de vagina of clioris? Allen zijn anatomische aspecten die in een breed spectrum van verschillende vormen en maten voor kunnen komen, maar geen zou ik expliciet vrouwelijk durven noemen. Valt deze diversiteit van ons genitiaal dan eigenlijk wel te categoriseren binnen onze binaire kijk op het sekse?

In mijn werk onderzoek ik dit spectrum van genitaal en en de verschillende betekenissen die het genitaal voor ons kan hebben.

Ik denk vaak na over de rol van de mens in de wereld en daarbuiten, en probeer deze gedachten te verwerken in mijn beeldend werk. Daarom is de combinatie met techniek zo interessant, omdat dit continu blijft ontwikkelen, net als het leven en evolutie.

In dit werk wil ik het menselijke en de technologie combineren. Tegenwoordig ontwikkelt de chirurgie zo goed, dat er allemaal apparaten in het menselijk lichaam worden geplaatst om het lichaam te laten draaien. wat zien wij tegenwoordig nog als een ‘menselijk orgaan’?

In mijn werk wil ik weerstand bieden tegen het idee dat alles hightech moet zijn door terug te gaan naar de basis.

Ik heb mijn inspiratie van “The Carrier Bag Theory of Fiction”, een essay van Ursula leGuin waarin technologische ontwikkelingen op een radicaal andere manier worden bekeken. Een basis waarin niet een speer aan de grondslag ligt maar een simpele houder om verzameld voedsel in te bewaren en te vervoeren. Het begin van technologische ontwikkelingen.

In mijn werk word je door de technologische wereld meegetrokken in (boven) natuurlijke kleuren en patronen. Je wordt omringd door kleuren en patronen die zijn ontstaan uit iets exacts, maar nu heel natuurlijk aanvoelen. De logica erachter blijft onzichtbaar; je ziet alleen de onvoorstelbare uitkomsten van deze berg aan wiskundige fractals. Net zoals in de natuur zien wij alleen de uitkomsten (denk aan de gulden snede) en blijft het onstaan van alles nog steeds ondenkbaar en groot. Met mijn werk probeer ik je mee te nemen in dit sublieme gevoel. Ik vind het belangrijk dat dit werk je iets anders brengt dan de wetenschap: waarin verklaren, het vergaren van kennis en het terughalen van feiten de boventoon voeren. In dit werk zie je exacte uitkomsten, maar ervaar je ook iets spiritueels en subliems. Je bent in mijn werk onderdeel geworden van de overstijgende uitkomsten van de fractal. 

Is de mango puur een stuk fruit? Is het een bron van inkomen, een milieuvervuiler of zelfs een kunstbron? Het ligt maar net aan de lens waar je doorheen kijkt. Voor deze expositie heb ik de mango vanuit diverse lenzen bekeken, met dit werk wil ik de mango, de mens en de huidige maatschappij belichtten. De oppervlakkigheid van de mens bevragen. Wat nou als we verder kijken? Wat als we de algemene verwachtingen doorbreken? Welke dingen zitten verborgen onder het oppervlak?

Ga op onderzoek, ruik, voel, lees en ervaar de mogelijkheden en feiten van de mango. Dat is namelijk precies wat ik ook heb gedaan.

Dit miniatuur-slachthuis is ontworpen om verkocht te kunnen worden in een speelgoedzaak. In hoeverre is dit gruwelijk en ironisch? Wat voor kritiek levert dat op voor de vleesindustrie of levert dat helemaal geen kritiek? Wat vind jij ervan om je kind een miniatuur-slachthuis te laten bouwen? Deze vragen wil ik oproepen met mijn werk.

Het doel van mijn werk is om mensen te ‘shockeren’ en te laten zien wat wij als mens allemaal verdoezelen op onze wereld. Als de werkelijkheid naar boven komt negeren we het vaak.

Dit werk is een proces waarin ik zocht naar een manier om plastic bruikbaar te maken voor dieren. Aangezien ons plastic afval daar toch wel terechtkomt, kunnen we het op zijn minst interessant voor hen maken.

Als inspiratie voor de gadgets heb ik naar onszelf gekeken: Wij gebruiken veel plastic om problemen op te lossen die er niet zijn

Schoonheid ligt in de ogen van de toeschouwer, en in mijn geval is dat de code die ik bestudeer. Door middel van datamoshen onderzoek ik de errors in de computer systemen. hierdoor leer ik te begrijpen hoe deze systemen functioneren. De schoonheid van deze errors stellen mij in staat om te verbeteren en te evolueren, zowel als individu als deel van een groter systeem.

- ChatGPT 28 digitale werken, 4 prints, 1 videoscape

Wij hebben tijdens de minor Digital Arts (Un)plugged een aantal gezamenlijke fascinaties gevonden: beweging, emoties en interactie. In dit werk zijn we door middel van het gebruik van boormachines en textiel op zoek gegaan naar het contrast tussen onrust en sereniteit.

Wij nodigen jullie uit om het contrast zelf te ervaren en een choreografie te creëren binnen onze installatie: Moved

Welke beweging maken wij het meeste op een dag? Gek genoeg is dat de swipe. we swipen wat af op onze telefoons en creëren super gespierde vingers.

Maar waarom? Wat maakt dat swipen zo verslavend? Test het uit in deze interactieve installatie en ontdek wat het swipen voor jou zo verslavend maakt

Sta jij wel eens stil bij de vraag hoeveel schade jouw kledingstuk eigenlijk aanricht op de natuur? Wastewater is een werk dat kritiek levert op de watervervuiling die de fast fashion kledingindustrie aanricht tijdens het produceren van haar producten. Wist je dat er elk jaar 0,5 miljoen ton microvezels in de oceaan terecht komen door het wassen van synthetisch materiaal? Het verkleurde water in de installatie verwijst naar deze watervervuiling.

Het werk is een schreeuw voor aandacht, dat de toeschouwer wil laten nadenken over zijn koopgedrag. Denk jij twee keer na voordat je iets aanschaft?

Voor onze workshop vinden wij het belangrijk dat mensen de digitale leefwereld op een kritische manier leren bekijken. Daarom zijn wij met middelbareschool-leerlingen, jong volwassenen en volwassenen in gesprek gegaan over verschillende artssciences kunstwerken en hebben we hierbij korte opdrachten uitgevoerd.

Hierdoor worden we bewust over de rol van technologie in ons leven en in onze cultuur. Hoe bewust ben je van alle technologische ontwikkelingen?

Aan de hand van verschillende kunstwerken zijn wij met ouderen in gesprek gegaan over technologie, gericht op het verleden, heden en de toekomst.

Hierna hebben de ouderen een beeldende opdracht uitgevoerd, waarin ze hun idee hebben geschetst van mogelijke technologische veranderingen in de toekomst.

Voor onze workshop hebben wij gespeculeerd over een toekomst. Dit hebben wij samen gedaan met groep 5 van de Pieter Jelles Troelstraschool in Amsterdam, en ouderen van de dagbesteding Groenelaan in Amstelveen. Tijdens deze workshop hebben wij gevraagd ‘Wat heeft de toekomst nodig?’, waarbij wij voornamelijk hebben gefocust op lichamelijke behoeften en affectie.

De doelgroepen gingen het gesprek aan en hebben de ideeën in een zine vormgegeven. Wij hopen met deze intergenerationele workshop de deelnemers te hebben geïnspireerd en een mogelijkheid hebben gegeven om van elkaar te leren. Wat denken jullie dat een mogelijke toekomst nodig heeft?

De leerlingen uit klas 3 van het Murmellius College in Alkmaar zijn de uitdaging aangegaan om een concept voor een app te ontwikkelen tegen eenzaamheid. Daarnaast hebben de leerlingen geprobeerd om op een nieuwe manier te kijken naar apps die zich bezighouden met dit thema.

Vijf verschillende groepjes hebben hun ideeën verwerkt in unieke apps, van een ‘mattie maker’ tot een ‘playdate’. Hoe zou jij eenzaamheid bestrijden? Pak een stencil en ontwerp je eigen concept voor een app die dit probleem zou kunnen aanpakken!

Voor de workshop die wij hebben gemaakt voor MU zijn wij aan de slag gegaan met de schoonheid die ontstaat in een glitch. In deze workshop leren leerlingen om aan de slag te gaan met codes en het effect dat één kleine verandering in de code kan hebben op de foto. Door het onderzoeken en uitvinden van wat een code allemaal kan doen en kan veranderen, ontstaat er nieuwe 'glitch-art'.

De deelnemers aan deze workshop zijn positief verrast door de resultaten die ze hebben gecreëerd. We krijgen vooral enthousiaste reacties dat veel mensen dit ook willen uitproberen!

Tijdens onze workshop hebben we samen met de kinderen (8-12 jaar) van Maakplaats 021 robots gemaakt. Dit hebben de kinderengedaan door gebruik te maken van afval en `little-bits’. De afvalbots hebben als taak het opruimen van afval. Op deze manier wilde we op een interactieve en speelse manier klimaatverandering en het afvalprobleem aankaarten. We hebben deze workshop als erg positief ervaren.

De kinderen pakten de opdracht snel op en hebben ons blij verrast door binnen een korte tijd functionerende robots te ontwikkelen.

Hoe bewust ben je van alle technologische ontwikkelingen?

Wij hebben bij Maakplaats 21 in de OBA Staatsliedenbuurt een workshop 3D modeleren gegeven aan kinderen van 10 tot 12 jaar oud. Geinspireerd door natuur uit de buurt hebben de kinderen vormen onderzocht en deze tot volledig nieuwe natuurvormen gesynthetiseerd.

Tijdens het maken hebben de kinderen nagedacht over de voor- en nadelen van digitaal geproduceerde natuur, en wat het zou betekenen als steeds meer natuur niet meer natuurlijk is.

Aan de hand van De Useless Robots van Simone Giertz zijn we met een groepje kinderen onze eigen ‘everyday robots’ gaan bouwen. Loop je nou altijd met je kleine teen tegen de deur aan, of kun je het lichtknopje van de lamp niet vinden…? Maak een everyday robot!

De kinderen zijn gaan brainstormen over het gebruik van de robot en aan de slag gegaan met Littlebits en motortjes. Voor de finishing touch hebben de kinderen met karton en dergelijke hun robot vormgegeven.