Fluisterend gesprek
Aan het einde van de Kraaipanstraat, loopt een steegje naar een klein pleintje met een aantal grote blauwe garageboxen. Op het pleintje zweeft een grote witte lichtgevende kubus een meter boven de grond. Schaduwen van spiegelend water en mens zijn te zien op de zijden van de kubus. Soms hoor je fluisterende gesprekken, en andere keer het gelach van kinderen. Het blauw van de garageboxen en het wit van de kubus versterken elkaar.
De totstandkoming en het resultaat
De Transvaalbuurt was vroeger een buurt met grote problemen, veel historische bagage, tegenwoordig is dit anders. Er worden online veel verhalen gedeeld, evenementen georganiseerd en kookavonden in het buurthuis gegeven. Toch zijn er nog steeds zaken die je niet met je buurvrouw/man deelt. Zoals jezelf wassen. Maar hoe leer je elkaar nou beter kennen dan door samen te baden?
In het oude Rome waren er veel badhuizen, dit was een plek waar veel gepraat werd. Sociale interactie was een groot deel van het wasritueel. Tegenwoordig zullen veel mensen niet meer met hun buurman in bad willen. Hierom hebben wij een constructie gebouwd die het samen baden toegankelijker maakt. Met de lichtgevende kubus brengen wij het baden weer naar de openbare ruimte.
Vier mensen kunnen tegelijkertijd het bad betreden. Zij zitten op een krukje met hun hoofden in de witte kubus. Net zoals wanneer je in bad ligt steekt alleen het hoofd boven water uit. Je zit in bad zonder nat te worden. Door de vier hoofden die boven het water uitsteken ontstaat er een lichtelijk ongemakkelijke situatie. Hierdoor ontstaan er grappige, oprechte en geïnteresseerde gesprekken.
Door: Merel Kaal, Lisanne Meijers en Lida Ladwig