Bij community art kan het in de onderzoeksfase al gauw gebeuren dat de kunstenaar een omgeving infiltreert als zijnde een antropoloog, resulterende in een onnatuurlijke en forcerende verhouding tussen kunstenaar en omgeving. Wat als je een situatie creëert waarin de omgeving het kunstwerk maakt en de kunstenaar slechts dient als katalysator? Overdracht is hierbij de hoofdtaak van beide partijen. 

Met de start van het onderzoek vermijden wij het interview. We spreken met elkaar af dat de vraag “wat vind u van de buurt?” een taboe is. In plaats daarvan kletsen we met de mensen die we tegenkomen en noteren we de gesprekken naast tekeningen die we maken van plekken die onze aandacht trekken in de buurt.

In de volgende fase vragen we mensen om en gedachtenspinsel in de vorm van een gedicht. Ze kiezen een tekening en een gesprek wat het aanspreekt en gebruiken dit als inspiratie voor een stukje poëzie. Tijdens de volgende ontmoetingen vragen we mensen om het gedicht op beeld voor te dragen en een volgend persoon zal zijn of haar stem eronder plaatsen.

Wij dragen enkel inspiratie over van de een naar de andere persoon. De bewoners van de Transvaalbuurt creëren zelf onbewust, maar samen, het werk.  De buurman spreekt een gedicht in voor zijn buurvrouw en de barman leest het gedicht op van zijn klanten op het terras. De reacties zijn van onschatbare waarde. De overdracht eindigt niet met het exporteren van de video, maar wordt in een nieuwe vorm gegoten tijdens de tentoonstelling van het werk.

Door: Rosa Ravenhorst, Ezgi Kiran, Carmen Entius en Anouk Kleijn