Het is voor de Breitner Academie van het grootste belang dat het Nederlandse talent in de meest brede zin van het woord zich geroepen en uitgenodigd voelt om bij de Breitner Academie te komen studeren. Tegelijkertijd willen we een originele bijdrage leveren aan het ‘dichten van de kloof’ met betrekking tot kansen(on)gelijkheid in het onderwijs en aan het adresseren van onrecht en achterstelling in de maatschappij. We willen bijdragen aan een inclusieve maatschappij, te beginnen bij onszelf. Kortom we willen een academie zijn waar iedereen die kunstdocent wil worden zich gezien en gehoord voelt.

Bovenstaande nodigt uit tot reflectie, want ondanks dat we sinds 2017 als academie een beschreven diversiteitsbeleid hebben, is er nog aardig wat werk te doen. Dus wat gebeurt er concreet?

-De Breitner Academie streeft naar een meer divers team van docenten en medewerkers.
-Studio Breitner is een talentprogramma dat in samenwerking met een aantal middelbare scholen en MBO-instellingen wordt uitgevoerd op de academie en is bedoeld voor leerlingen in de bovenbouw of MBO-4 die zich willen oriënteren op een hbo-kunstopleiding, maar zich daar niet vanzelfsprekend voor zouden aanmelden.
-Er zijn regelmatig bijeenkomsten en workshops voor studenten en medewerkers met als thema inclusie/unconsious bias.
-De academie participeert met een student en een medewerker actief in de programmacommissie diversiteit en inclusie die o.a. de diversiteitscirkels van de AHK organiseert
-Sinds een aantal jaar wordt het vak ‘Global Art’ in het derde jaar van de bachelor gegeven, Daarnaast is diversiteit en inclusie een terugkerend onderwerp in projecten, in de jaarlijkse themaweek en in meerdere keuzevakken die de academie aanbiedt.
- Binnen de kunsttheoretische vakken wordt met de andere AHK docentopleidingen gewerkt aan een gezamenlijk kunsttheoretisch programma voor alle bachelors waarin de kunsthistorische canon opnieuw tegen het licht gehouden wordt.

Maar we zijn er nog niet. Als academie zijn wij er verantwoordelijk voor dat álle verhalen kunnen worden verteld en dat we ons moeten verhouden tot de superdiverse samenleving waarin wij ons bevinden. We moeten en willen een plek zijn waar iedereen zich thuis voelt. In relatie tot dit onderwerp bestaat er niet zoiets als een ‘quick fix’, het proces van inclusie moet standvastig worden volgehouden en is een veranderproces voor de langere termijn richting normalisatie.