Joanne Verhaagen

Joanne Verhaagen

Ode aan de Canto Ostinato

Vanaf jongs af aan ben ik geïnteresseerd in de combinatie van beeldende kunst en muziek. De Canto Ostinato van Simeon ten Holt uit 1979 werd vroeger bij mij thuis veel gespeeld en zit zo ongeveer in mijn genen. Het is daarom voor mij het ultieme muziekstuk om mee af te studeren. Het beeldende werk laat verschillende interpretaties van de Canto naast elkaar zien. De beelden hebben elk een eigen karakter maar vormen samen een compositie waarin beelden en ritmes op elkaar inspelen.
Het muziekstuk wordt gevormd door een basis van minimale muziek: steeds herhalende klanken die de luisteraars in trance brengt. Deze trance wordt versterkt door een opbouw en een climax in de melodie, die voor veel mensen als sensueel ervaren kan worden. Ten Holt zegt hierover: “Muziek heeft alles met sensualiteit te maken: zonder libido geen muziek.” De beeldende interpretatie neemt deze twee uitersten – minimale muziek en het sensuele aspect – over in filmbeelden. Elk filmbeeld laat op zijn eigen manier een interpretatie van het muziekstuk zien. Dat kan ritmiek zijn, klankkleur, betekenis, beweging, enzovoort.
Dit werk zoekt de grens op tussen beeldende kunst en muziek en stelt vragen als: ‘kan je muziek zien?’en ‘is het gevoel van muziek over te brengen in beeld?’

Terug naar lijst
Delen