Stella van den Eertwegh

Boodschap van Vergankelijkheid

Ondanks dat je het weet, verwacht je het niet. En zelfs toen ik het wel verwachtte, voelde het alsof ik het nooit had zien aankomen. Met een ruk verdwijnt de sluier. Mooi ingestopt, opgepoetst komt daar de waarheid aan het licht. Naïeve wezens. Begrijpelijk.

De binnenkant van mij is pijnlijk, zal mijn lichaam ooit weer stollen? Ik hoop dat er een klein gaatje ontstaat, waardoor stenen naar buiten kunnen. Elk beeld als een druppel water die door zwaarte op een lege plek valt.

Met de stille tijd hou ik je nog een beetje bij me. Een beeldenstorm van collectief geheugen. Niet van alleen mij, het meest verschrikkelijke doch normale, dat een mens kan overkomen.